Vulpotlood vullingen

Waar zijn potloodloodjes van gemaakt?

Andere dan de naam doet vermoeden, zijn de potloodloodstiften niet van lood, maar van grafiet. De verwarring van het materiaal gaat terug tot het vroege begin van het potlood, dat toen bestond uit vloeibaar lood, dat de Egyptenaren 5000 jaar geleden al in papyros, riet of bamboestokken hadden gegoten. In Duitsland werden de potloden toen tekenlood, waterlood of schrijflood genoemd. Tot in de 20e eeuw waren er ook potloden beschikbaar onder bekend met de naam Crayon. De naam Graphite werd in 1789 bedacht door Abraham Gottlob Werner en werd internationaal geaccepteerd. In Europa bestaat een lange traditie in het gebruik van grafiet. Als kleurstof werden ruwe grafietstukken gebruikt, die ook aan de doden in de graven werden toegevoegd. In Bohemen werd grafietkeramiek gevonden, in Beieren werd grafiet vaak gebruikt door de Straubing-cultuur. In Midden-Europa werd grafiet gebruikt in de laat IJzertijd in de vervaardiging van kookpotten om ze meer vuurbestendig te maken. Op dat moment was er al een levendige handel in het mineraal. Vooral in de buurt van Passau en in Krumau werd een hoge opkomst bewezen. Door de Romeinse verovering nam het gebruik van grafiet af tot in de vroege Middeleeuwen, toen grafiet weer in grotere mate werd gebruikt. Verrassend genoeg werd het materiaal in Azië niet als schrijfmedium gebruikt.

Hoe het lood in de pin gaat

Het potloodlood bestaat tegenwoordig uit grafiet, klei, vetten en wassen, met het grafiet als pigment, de klei als bindmiddel en de vetten en wassen voor de impregnering. dienen. In kleurpotloden worden overeenkomstige kleurpigmenten toegevoegd. De naam grafiet is afkomstig uit het oud-Grieks en betekent vertaald schrijven. In fijne potloden wordt een polymeerraamwerk gebruikt als bindmiddel in plaats van klei. De verhouding tussen grafiet en klei is bepalend voor de hardheid van het lood. Het lood wordt zachter naarmate er meer minder klei aanwezig is. De uiteindelijke hardheid hangt ook af van de hitte en de duur van het bakken. Voor potloden worden groeven gefreesd in houten platen waarin de reeds gebakken potloodstiften worden gestoken. Deze houten platen worden nu op een andere plaat gelijmd. Daarna Snijd de borden in pennen en bedek ze meerdere malen met vernis. Cederhout is het meest geschikt voor het eenvoudige gebruik van een slijper, omdat het weinig knoopsgaten heeft. Vanwege de duurzaamheid wordt nu echter veel gebruik gemaakt van dennenhout. Vergeleken met het potlood, waarvan Houtcoating vaak gefreesd met een puntenslijper het potlood kan gemakkelijk en gemakkelijk worden aangevuld met een vulpotlood door op de bovenkant van het potlood te drukken. De De behuizing, die gemaakt is van metaal of kunststof, is herbruikbaar en kan continu worden bijgevuld. De lijnbreedtes blijven altijd constant en bieden dus een uniform en gelijkmatig lettertype. Vaak te vinden binnen de Behuizing nog ruimte voor navullingen.

Welke potloodstiften zijn zacht?

In verband met potloodkabels komt de vraag naar voren de mate van hardheid. De dikte is verdeeld in vier basisdiktes:

• B = black = zwart
• HB = hard-black = hard-black
• F = firm = vast
• H = hard = hard

HB en F worden als middelhard beschouwd en worden vaak gebruikt om te schrijven. en lineaire tekening. Zowel B als H zijn verdeeld in negen sterktes. Voor de hardheidsaanduiding B geldt: hoe hoger het bijbehorende cijfer, hoe zachter het lood. B, 2B en 3B worden beschouwd als zacht met een rijke toon, 4B tot 9B worden gestaag zachter en zijn geschikt dus vooral goed voor het tekenen of andere artistieke doeleinden. Voor de hardheidsaanduiding H geldt: hoe hoger het bijbehorende cijfer, hoe harder het lood. Terwijl H en 2H als hard worden beschreven en bijzonder geschikt zijn voor technische en wiskundige tekeningen, worden 3H tot 5H al als zeer hard beschouwd en worden ze vaak gebruikt voor grafische illustraties. De extreem harde vullingen 6H tot 9H worden bijvoorbeeld gebruikt in lithografie of cartografie.