Inktwissers

De lange geschiedenis van inkt

Al rond 3000 v.Chr. werd in Egypte inkt gebruikt, rond 2600 v.Chr. ook in China. Voor een lange tijd was de Basis van zwarte inkt gemaakt van carbon black en Arabische gom. Pas rond 1000 voor Christus werd deze productie vervangen door Oost-Indische inkt. Voor de oude Oost-Indische inkt werd koeienurine gemengd met vruchtenpulp, diverse boomschorsen en vaak met het bloed van meervallen of palingen. vervaardigd. Roest, bijvoorbeeld van nagels, werd toegevoegd voor een intensieve zwarte kleur. De Oost-Indische inkt bestond uit een mengsel van roet van verbrande naaldhoutskool, lijm van gelatine en lampolie. Dit mengsel werd vervolgens tot stokjes geperst en gedroogd. Deze inktstokken moesten met water op een wrijfsteen gewreven tot de gewenste dekkracht en consistentie is bereikt. Tot op de dag van vandaag is het een van de belangrijkste elementen van de kalligrafie en schilderkunst uit het Verre Oosten, samen met papier, wrijfsteen en penseel.

De ontwikkeling van de inkt ging verder door de gedroogde en mortel inktzakken van pijlinktvis, de gouden en zilveren inkt in de Middeleeuwen tot de huidige brede waaier van inktsoorten voor diverse toepassingen, zoals:

• watergebaseerde inkt
• Geparfumeerde inkt
• Secret inkt.
• Iron gall inkt
• Lieme inkt
• Pigmentele inkt
• Gel inkt

Hoe wist een inktgum?

Om te begrijpen hoe een inktgum (ook wel inktgum, inktpen, killer of inktdood genoemd) werkt, moet eerst duidelijk zijn hoe de inkt werkt. Net als veel andere inkten werkt de inkt met opgeloste kleurstoffen, die zich na verdamping van het oplosmiddel op bevochtigde oppervlakken vestigen. De blauwe inkt die vaak wordt gebruikt voor vulpennen is op waterbasis, met triephenylmethaan als kleurstof. Op deze kleurstofmolecule verdeelt vele vrij bewegende elektronen. Deze elektronen worden opgewekt door zichtbaar licht en absorberen bepaalde golflengten. Onze ogen nemen het gereflecteerde licht waar waarin de geabsorbeerde kleuren ontbreken. Het is dus de complementaire kleur van het geabsorbeerde licht, waardoor de inkt er blauw uitziet. Als er een inktverdelger wordt gebruikt, waarvan het essentiële bestanddeel natriumsulfiet is, veranderen de kleurstofmoleculen van de inkt. De blauwe kleurstof wordt onzichtbaar voor het menselijk oog. Dit betekent dat de kleur niet verdwijnt. De gewiste inkt kan zelfs weer zichtbaar worden gemaakt met azijnstoom of stoom van 36 % zoutzuur. Regelmatig bestaat de inktgum uit twee delen. Aan de ene kant is de inktgum, aan de andere kant is de viltstift waarmee de correctie kan worden aangebracht.

Overigens stond de inktgum in de beginperiode bekend als gumwater of inktdood en werd deze al voor 1900 industrieel vervaardigd. Destijds werden de producten verkocht in de vorm van een geperste pen die moest worden bevochtigd voor gebruik. Later volgde een set, die bestond uit twee flacons die de werkzame stof als oplossing bevatten. In 1972 werd de pen op de markt gebracht door het voormalige Kreuzer bedrijf onder de naam Tinten-Killer. Pelikan bracht later een soortgelijk product op de markt onder de naam Tintentiger.

Naast de Tintenkiller, een correctieroller, correctiestift of correctievloeistof help de fout op het document te corrigeren.

Hoe krijg je de inktgomvlekken eruit?

Een persoon die ooit met een pen heeft gewerkt, kan het probleem kennen: een inktvlek op je kleren en de poging om die te verwijderen met een inktgum. Dit kan werken voor de blauwe delen van de inkt, maar de moordenaar laat graag bruinachtige vlekken achter op het behandelde gebied. Hier kunnen citroen en tandpasta helpen: de vlek voorbehandelen met citroensap en wat er van de vlek overblijft met de tandpasta uitschuren. Veel geluk!