Correctievloeistof

Eenvoudig fouten bestrijken

Bij correctievloeistof wordt de dekkende witte kleur op papier aangebracht. De firma Tipp-Ex bracht in 1965 de flesjes met de correctievloeistof op de markt. Daarvoor had de stichter Wolfgang Dabisch al in 1959 een patent aangevraagd voor correctiefolie. Normaal werden de kleine blaadjes gebruikt voor schrijfmachines. Indien een woord fout geschreven was, schoof men zo een blaadje voor de tekst en schreef men de foute letters opnieuw. Deze werden dan wit geverfd en namen daarna de kleur van het papier over. Aansluitend kon de correctie op de gedroogde inkt worden aangetipt. Het gebruik van een correctievloeistof gaat echter terug naar Nette Nesmith Graham, een bankmedewerkster uit Texas. Zij bestreek de foute passages met lak. Bij het gebruik van correctievloeistof voor de schrijfmachine was het witten van de tekstfouten preciezer als bij correctieblaadjes. Er werd een vlak ingekleurd en niet alleen bij de lijnen van de letters.

Spons in plaats van penseel bij correctievloeistof

Een nadeel van de correctievloeistof ligt echter in het gebruik. Het bedienen van een penseel is ingewikkelder en ook bestaat het gevaar dat men niet alleen het papier aanraakt. Schrijfmachines konden met de tijd met witte vlekken bedekt zijn als de omgang met de correctievloeistof niet zorgvuldig was. Inmiddels heeft men wereldwijd het kwastje vervangen door het sponsje, wat veel gemakkelijker in gebruik is. Een sponsje verliest niet zo snel haar vorm wat vooral het geval was bij het kwastje van de correctievloeistof. Het gebruiksgemak had de ontwikkeling van de correctieroller tot gevolg. Ook de computer als speelapparaat en betere schrijfmachines leidden in het jaar 1980 ertoe dat men uiteindelijk foutvrije teksten kon uitprinten. Correcties konden daarbij via het beeldscherm worden doorgevoerd.